Pretty Reckless sounds pretty hopeless
Hoewel de sound me best ligt, wordt ik moedeloos van de teksten van The Pretty Reckless. En het religieuze sausje gemengd met sex en geweld staat me tegen.
Blogs
In een schrijver als Boomsma schuilt meer troost dan ik verwachtte…
Ik kreeg meer dan ik verwachtte; een meevaller dus, maar Boomsma schreef meer dan dat: een mooi boekje over troost; wel met een domper aan het eind.
De dood van een zoon is zo onpeilbaar confronterend…
Ooit las ik 'Tonio' (die 21 werd) van Van der Heijden. Nu las ik 'Lament for a Son' van Nicholas Wolterstorff over Eric (die 25 werd). Zulke boeken kan ik niet tussendoor lezen. Die hebben zoveel impact; nu ook het boek van Wolterstorff weer. Wolterstorff geeft meer kleur aan verdriet en zoekt verder, maar verdriet blijft onpeilbaar en zal nooit hetzelfde zijn. Dat maakt het nu juist zo ingewikkeld als de dood in je eigen leven komt of dat van anderen. Daar blijken we - net als Wolterstorff en Van der Heijden - met lege handen te staan. Wat kunnen we dan nog doen?
Een dialoog tussen christenen, Joden en moslims; moet dat nou?
Kuschel slaat de plank wat mij betreft volledig mis in zijn boek 'Strijd om Abraham'. Hij luistert slecht, interpreteert overhaast en laat de Bijbel buikspreken over zijn idealen. Dat irriteerde me. Verder zoekend vond ik wel degelijk aanknopingspunten bij Abraham; en bij hedendaagse Joodse schrijvers en denkers. Ik geloof in vreden voor de wereld, te beginnen in Jeruzalem, maar Kuschel heeft me er niet van overtuigd dat onze gezamenlijke oorsprong in Abraham ons daarbij verder kan helpen; integendeel.
‘Isabelle’ van Tessa de Loo lag al zo lang op me te wachten…
'Isabelle' van Tessa de Loo had ik veel eerder willen kennen... Subtiel en spannend schrijft ze over de botsing tussen schoonheid en afstotende lelijkheid.
Boven is het stil? Van binnen is het leeg!
'Boven is het stil' (Gerbrand Bakker) is ontroerend; ook stuitend leeg. Ik werd er depressief van na andere moderne literatuur. Even geen literatuur meer!
Sociale gerechtigheid loont
Ik las afgelopen week ‘Het land is moe, Verhandeling over onze ontevredenheid’ van Tony Judt. Meestal leg ik zo’n politiek getinte verhandeling op m’n nachtkastje (leuk om te lezen), maar belandt’ie daarna in de loop van de tijd onderop de (grote) stapel van ongelezen boeken. Maar ik kende Tony Judt van zijn ‘Postwar’ (een dikke pil over de geschiedenis van Europa na WOII) en ik was nieuwsgierig naar wat een historicus voor vandaag (NB vanaf zijn sterfbed) had te vertellen. Ik was verrast. Het boek boeide me om meerdere redenen. Het boek pakte me. Het boek kwam vol met ezelsoren die ik vouwde bij voor mij aansprekende stukken tekst. Het boek leerde me veel; over mezelf; over de kerk; over de maatschappij waarin we vandaag leven; en over hoe ik me daarin op zou kunnen stellen.
Een gewoon verhaal en toch o zo bijzonder
A.F.Th. van der Heijden verstaat het vak om van een gewoon verhaal met taal een kunstwerkje te maken. Met 'De helleveeg' is dat opnieuw fantastisch gelukt!
Over schuld, slachtofferschap en boete, maar ook over verantwoordelijkheid
Sandro Veronesi schreef met 'In de ban van mijn vader' een sterk boek; over thema's als schuld, boete, slachtofferschap en angst. Prachtig en onvergetelijk!
Mailinglist
Ontvang deze blog in je mailbox
Laatste reacties