In de week van 14 t/m 18 februari had ik mij verplaatst naar een plek in Duitsland en genoot ik een week lang vanuit mijn huiskamer van het volgende uitzicht:

Op dinsdag vertrouwde ik het volgende toe aan het digitale papier.

Ik wist nooit beter dan dat geluk een geestelijke aangelegenheid was. En ik geloof ook niet dat het goed is, als je geluk in je lichaam voelt. Misschien voel ik ook wel niets, maar is het veeleer het missen van iets; de spanning in m’n lijf is even weg van terug geweest. Zoiets moet het zijn.

Toch voelt het weldadig aan om even weg te zijn. Het leven komt hier in Kröv tot rust. Ik heb de gordijnen nog even open gehouden, zit daardoor te kijk als in een etalage, maar kijk zelf in een zwart gat, waarop ik de herinneringen van die dag projecteer. De rijnaak vaart opnieuw voorbij en doet er weer een half uur over om uit beeld te verdwijnen. Ik probeer mijn verrekijker scherp te krijgen op de voorsteven van het schip. Ik speur naar een naam; naar een betekenis. Misschien heeft God me vandaag nog iets te zeggen? Maar nee; de naam van het schip komt niet in beeld; niet dus. De bomen staan kaal of groen zichzelf te zijn en in het zwarte gat bewegen zich dan toch eindelijk wat lichtjes; opnieuw een rijnaak die in het donker met een gespiegeld lichtje voorbij vaart; een trein die zijn licht werpt over het water en de witte en rode mieren die aan gene zijde van de Moezel voorbij kruipen en een dorp binnen rijden. Het leven lijkt hier stil te staan, maar gaat toch zijn gang. En ik kijk toe; bedenkend.

Lees verder »