Samen ontdek je nog eens iets over jezelf

Man photo created by prostooleh – www.freepik.com

Deze blog werd op 4 april 2019 gepubliceerd op H|Nieuws, een site van De Haagse Hogeschool

Hoewel het buiten nog steeds koud en guur kan zijn, ben ik ook dit jaar weer vroeg op m’n fiets geklommen om tegen de zomer mooie tochten in de bergen te kunnen maken. Voor het eerst dit jaar fiets ik soms samen met mijn zoon en dat blijkt verrassende inzichten op te leveren.

Uitgeput

De eerste keer (toen mijn zoon van 13 zijn eerste record brak en 50 km amechtig achter me aan fietste) leverde meteen zo’n doorkijkje op. Ik hield mijn zoon vanuit mijn ooghoeken voortdurend in de gaten en ik vroeg hem telkens opnieuw of ik niet te hard voor hem ging. Al tijdens de tocht voelde ik aan dat ik daardoor, ondanks de forse tegenwind, uitgerust thuis zou komen. Normaal gesproken vraag ik veel meer van mezelf en zou ik in m’n eentje amechtig achter niemand hebben aangefietst. Ik zorgde beter voor mijn zoon dan voor mezelf. Natuurlijk was dat niet nieuw voor me. Ook op andere plekken zullen bijvoorbeeld collega’s en studenten dat gedrag van mij herkennen. Ik hoor terug dat zij dat waarderen, maar hoe goed is dat gedrag voor mijzelf? Op de fiets besloot ik dat ik dat wilde veranderen.

Van abstract naar concreet

Als docent zie ik bij een ander altijd meteen dat zoiets nogal vaag en abstract klinkt: dat alles anders moet. Ik probeer mijn studenten dan ook het besef bij te brengen dat concrete voornemens veel effectiever zijn. Ik vraag ze om de stappen van dromen, durven en doen concreet te maken en daarin niet alles tegelijk te willen doen. Thuisgekomen besloot ik om zelf ook maar eens naar mijn eigen advies te luisteren. M’n allesomvattende voornemen – dat alles anders moest – zou concreter kunnen. Wat zou ik anders moeten doen om net zo voor mezelf als voor m’n zoon te kunnen zorgen? Mezelf onderzoekend constateerde ik dat ik op de fiets meer in m’n hoofd dan in m’n lijf leef; dat ik daardoor waarschuwingen van m’n lijf negeer. Maar hoe verander je dat? Ik besloot om elke pedaalslag tijdens de eerste helft van mijn dagelijkse fietstocht naar het werk bewust mee te gaan maken.

Veranderd

De eerste ochtend lukte dat natuurlijk niet, maar volgende ochtenden mag ik – leerde ik van Marli Huier in haar boek Ritme – steeds opnieuw beginnen. Het hoeft niet in één keer volmaakt te zijn. Morgen na morgen lukte het me steeds beter om in het ritme van mijn lijf te leven. En geloof het of niet: sindsdien kom ik ook na langere afstanden niet uitgeput, maar scherp en voldaan thuis. Verandering begint met kleine stappen, maar levert echt iets op; voor mezelf, voor mijn zoon en voor mijn hele omgeving.

P.S.: Op Blackboard heb ik materiaal ontwikkeld waarmee studenten na kunnen denken over hun eigen bijdrage aan de samenwerking binnen een projectteam en dat te vertalen van abstract naar concreet.  Als je belangstelling hebt voor dat studiemateriaal kan ik je toegang geven tot die module. Misschien kun je het gebruiken in je eigen onderwijs of kunnen we het samen zelfs verder ontwikkelen?

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.