Geerten Meijsing – De grote snelle schepen: enkele reis

Veel woorden zal ik er maar niet aan vuil maken. Dat heeft Geerten al teveel gedaan. Persoonlijk vind ik het maar een rommeltje geworden. Als ik naar het resultaat kijk, lijkt het verhaal op een snel bij elkaar gegraaide stapel met papieren die door de uitgever aan elkaar zijn geplakt. Het begint veelbelovend met een vermissing en een moord. Maar vervolgens wijdt Meijsing zo breed uit over de Citroën CX van de vermoede moordenaar die wel terug is gevonden, maar – naar later blijkt – toch ook weer niet. De verteller blijkt ook een CX te hebben (zonder rechter buitenspiegel of was het nou juist met?) en met de verkoper van de auto heeft hij – juist in verband met de bovenstaande verdwijning en moord – een getroubleerde relatie. Verder zwerven er nog wat vrouwen door het verhaal heen en volgt de verrassende ontknoping die zo plotseling uit de lucht komt vallen dat de lol er bij het lezen alweer snel vanaf gaat.

Kortom: van Geerten Meijsing zal ik niet snel opnieuw een boek pakken. Schrijver van naam… Laat me niet lachen.