Imre Kertész – De verbannen taal

Lezend in ‘De verbannen taal’ van Imre Kertész stuitte ik op de volgende fragmenten:

Kunst, dat heb ik snel geleerd, is niet bedoeld om de mensen te veroordelen maar om het moment te herscheppen. En in dit opzicht zijn de beelden van de pijn net zo veel waard als die van het volmaakte geluk… Die momenten zijn verbonden met onbenoembare ervaringen die niet terug te halen zijn… Toen begreep hij iets wat gewoonlijk vergankelijkheid wordt genoemd, en besefte hoe kostbaar datgene voor hem was wat hij erdoor kon verliezen. Dat heeft zijn leven – mijn leven – bepaald. Ik begreep dat ik, als ik mijn vergankelijke zelf en de veranderende tonelen wilde trotseren, me op mijn scheppende herinnering moest verlaten en zelf alle moest herscheppen (pagina 94 t/m 96).

Verloren in het werk en geabsorbeerd door het leven vergeet ik dat maar al te vaak. Vergankelijkheid haalt me vaak en snel in en voor ik het weet heb ik de momenten niet tot hun recht laten komen. Later kan ik zulke momenten dan vaak niet meer herscheppen of – nog erger – heb ik daaraan niet eens de behoefte meer. Ach ja, burgerschap heeft zo z’n nadelen. Nu maar hopen en bidden dat er in mijn diepste zelf nog ergens een kunstenaar zit verstopt die de belangrijkste momenten weer leert herscheppen, zodat ze opnieuw tot leven kunnen komen voor mezelf en mijn directe omgeving.