Als je vergeven wilt, maar je er alleen voor lijkt te staan…

Ik ben normaal niet zo van die evangelische boekjes, waarin mensen vertellen over hoe God Zijn weg met de schrijver ging. Maar toen een vriendin me vroeg om dit boekje te lezen, heb ik het na lang aarzelen (er is zoveel te lezen!) toch maar gedaan. En daar heb ik geen spijt van.

Vrouw wordt geslagen door haar vader en verkracht door een collega. Ze voelt zich weerloos en verlaten en het lijkt logisch om te denken dat ze er alleen voor staat, als ze zwanger blijkt te zijn. Opnieuw vlucht ze weg; eerst weg bij haar vader; nu weg bij haar moeder. En waar ze belandt, wordt ze opnieuw bedreigd door een oude man. Ondanks al die tegenslagen blijken er gelukkig ook veilige plekken te zijn op aarde. Daar wordt het kind geboren dat ze direct afstaat voor adoptie. Maar vanaf de eerste bladzijde weet je dat datzelfde kind op zoek gaat naar haar moeder…

Er zijn helaas meer mensen die een verhaal van ellende kunnen vertellen en ook het verhaal van Lee Ezell raakte me diep. Zoiets gun je niemand, want ook het verhaal over de wederopbouw na de afbraak leidt niet langs gebaande wegen. Als dingen kapot gaan, gaat het zelfs na de kennismaking met God allemaal niet vanzelf. Daar kunnen meer mensen van getuigen. Wat maakt het verhaal van Lee Ezell dan toch zo bijzonder?

Het verhaal van Lee Ezell is niet bijzonder, omdat het uiteindelijk allemaal goed komt. Lee Ezell heeft het allemaal op papier kunnen schrijven, omdat haar puzzel compleet genoeg is om er een verhaal over te kunnen vertellen, maar die verhalen zijn er meer; veel meer gelukkig. Het verhaal is ook niet bijzonder, omdat de ellende van Lee Ezell groter is dan die van anderen, want er zijn ellendiger verhalen die nooit op papier komen, omdat de puzzel bij leven nooit compleet gemaakt kan worden en er (veel) open vragen blijven; helaas.

De kern van het verhaal zit ‘m in de kennismaking met God en hoe die kennismaking leidt tot een keerpunt in haar leven. Na de verkrachting heeft Lee haar collega nooit meer ontmoet en toch was ze in staat om hem te vergeven. Toen ze alleen en verlaten onderweg was naar het Oosten en rust zocht in een motel drong het besef tot haar door wat Jezus leert in het Onze Vader; dat God ons vergeeft zoals wij anderen vergeven. Ik zou dat nooit zo aan iemand durven uitleggen die gevangen zit in een ongelijkwaardige relatie waarbij hij/zij aan het kortste eind heeft getrokken of nog steeds trekt. Maar Voor Lee Ezell is dat inzicht een kantelpunt in haar leven. Door dat inzicht is ze in staat om eerst haar moeder, maar daarna zelfs haar vader en ook haar verkrachter te vergeven. Ze begrijpt niet precies wat er gebeurt, maar vanaf dat moment wordt haar zelfbeeld radicaal veranderd en ervaart ze dat moment in de rest van haar leven als het startpunt van een vertrouwen op God dat niet meer stuk te krijgen is.

Vaak hoor je het tegengestelde en diep in mijn hart denk ik ook wel eens dat het zo bijna niet kan; zonder de dader die belijdt dat hij het fout heeft gedaan; of dat nou je vader, je collega of een dominee is; of wie dan ook. Maar ondertussen weet ik gelukkig wel beter. Zonder je de details te willen geven van de situatie waarin ik zat, kan ik je vertellen dat iemand me had gekwetst; me vreselijk boos had gemaakt. Dat gevoel bleef me in de weg zitten om in de buurt van de ‘dader’ open te kunnen leven en één vraag bleef maanden aan me knagen: vergeven of ter verantwoording roepen om te kunnen vergeven? Met die vraag in m’n hart ben ik naar een cursus ‘Luisterend bidden’ gegaan waar ik leerde dat God soms in beelden spreekt als je hem vragen stelt en luistert. En ik kreeg een beeld: een achtertuintje, waarin de tegels net waren gelegd; met gestrooid zand om de naden op te vullen. Ik begreep niets van het beeld, maar had ook geleerd om het vast te houden; zodat God er op Zijn moment Zijn verhaal bij kon vertalen. De toelichting kwam een dag later toen ik opnieuw luisterend bad en stem me antwoordde: “Zand erover!”. Dat heb ik gedaan en vanaf dat moment voelde ik me weer vrij om open te leven; ook in de omgeving van mijn ‘dader’; zonder dat ik het ooit met hem/haar besprak of hem/haar ter verantwoording had geroepen.

Ondertussen heb ik ook geleerd dat je je ‘slachtoffer’ kunt helpen; door hem/haar te vragen om je te vergeven; voor wat je als ‘dader’ – ook als het onbewust is gebeurd – gewoon verkeerd hebt gedaan. Vaak genoeg komt de ‘dader’ alleen niet tot dat inzicht en lijk je er alleen voor te staan. Leg je oor in dat geval – zoals Lee Ezell die ene nacht onderweg naar de Oostkust van Amerika deed – te luisteren bij God. En Hij zal je vroeg of laat antwoord geven; soms sneller dan je denkt; als je echt luistert naar wat God je vertelt in jouw situatie. Hoe dan ook: dat brengt bevrijding!