@violetburning @Hellevoetsluis

Ik weet natuurlijk niet of je The Violet Burning wel eens gehoord hebt, maar als ik in één woord samen zou moeten vatten wat ik van deze band vindt: Fabulous! Afgelopen dinsdag stonden ze in misschien wel het kleinste theater van Nederland; in – of all places – Hellevoetsluis. Rock ‘n’ Roll in een theater met stoelen? Jawel – hoewel niet gebruikelijk: het kan!

Net als tijdens hun optreden op XNoizz Flevo Festival 2010 een paar dagen daarvoor openden ze hun show met het prachtige ‘More’. Zoals Michael Pritzl het tijdens zijn show uitdrukte: “I love it: some loud music and some soft music; I love it: some sad lyrics and some happy lyrics”. Ook het rauwe Berlin Kitty en – nadat het publiek dit luid en duidelijk had gescandeerd en The Violets voor een derde toegift terugkwamen – het prachtige en toch stevige Goldmine kwamen voorbij. In oktober komen 3 nieuwe CD’s uit met 31 nieuwe tracks; ook daarvan speelden ze een paar best stevige nummers.

Wat maakt The Violet Burning nou toch zo bijzonder voor mij? Ja, tekst en muziek spreken me bijzonder aan, maar dat geldt voor meer bands die echt niet in dezelfde stijl spelen als The Violets; ik heb zeg maar een brede smaak. Toch kom ik niet zo heel veel bands meer tegen die niet alleen aandacht besteden aan tekst en muziek, maar ook haast puristisch omgaan met geluid (Neal Morse is een ander voorbeeld van zo’n artiest). Het moet hard genoeg zijn om binnen te komen, maar mag nooit zo hard zijn dat het geluid wordt vervormd en/of de apparatuur wordt overstuurd. Op het podium zie je de muzikanten zoeken naar de ideale plek om het geluid nog beter tot z’n recht te laten komen. En als het geluid niet goed genoeg is? Dan geeft MP himself de aanwijzingen aan de geluidstechnicus hoe het beter kan. Zodra een gitaar of bas even niet meedoet, wordt de track uitgeschakeld, zodat het zachte gebrom de muziek niet zal verstoren (ik hoor het verschil niet, maar toch: dat een muzikant zo met geluid en kwaliteit bezig is tijdens z’n optreden? Ik kom ze niet vaak tegen). Ik geniet daarvan! Kwaliteit vind ik steeds belangrijker en het goede geluidsnivo en de goede -sterkte zijn belangrijke elementen die tekst en muziek nog beter tot hun recht laten komen. Daar hou ik van!

En dan de eerste toegift. Het duurde even, voordat het rythmische gestamp van het publiek werd beloond. Maar hoe? In eerste instantie niet met muziek maar met een preek! MP bekritiseerde het christelijke geloof dat ons in 7 stappen naar succesvol leiderschap wil brengen (Stephen Covey) of met doelgericht geloven dichter bij God denkt te slepen (Rick Warren). Daarmee volgt de kerk de wereld/cultuur en dat is wel eens anders geweest. In de middeleeuwen leidde de kerk de wereld. Muziek, kunst en literatuur werden gedreven door de kerk; de wereld keek naar de kerk als lichtend voorbeeld. Maar wat heeft de kerk ook vandaag dan nog te bieden? Bijbels gezien kan de kerk eigenlijk alleen maar verhalen vertellen. De Bijbel begint met een verhaal over de schepping, zet door met het verhaal van Adam en Eva en zet dat eerste begin door in heel veel andere verhalen. Zo – op die manier en niet volgens een x-stappenmodel – wil God onze verhalen verrijken en in ons leven binnenkomen. En eigenlijk is het heel simpel: dat geloof je of dat geloof je niet! Maar als je voor God kiest, hem toelaat tot je leven en terugkijkt naar je eigen verhaal, zie je dat groeiende samengaan.

Weet MP het dan allemaal beter? Nee, je zag hem zoeken naar woorden en onzeker de zaal inkijken. Zoals hij al zei: mijn lyrics zijn een mengsel van droevige, zoekende, maar ook gelukkige elementen. Zoals MP aan het einde van zijn solo-optreden op zaterdagavond tijdens Flevo (alleen ondersteund door een acoustische gitaar; kippevel!) zong: “Lord, my cup is empty / Won’t You come now and fill me up” (Forty Weight; http://www.lyricstime.com/the-violet-burning-forty-weight-lyrics.html). Het is allemaal niet zo vanzelfsprekend als het op het eerste gezicht lijkt!

En dat is precies wat The Violet Burning altijd weer op onnavolgbare wijze op muziek en op tekst weet te zetten!

Toen de zaal al half leeg was gestroomd (wie verwacht er nou een tweede en misschien zelfs derde toegift; dat had ik dit voorjaar voor het eerst bij Transatlantic meegemaakt in Tilburg/013) stond ik vlak voor het gelijkvloerse podium en kwamen The Violets terug voor een tweede (en na aandringen van het publiek) derde toegift. Niet meer op of voor de stoelen dus, maar aanraakbaar dichtbij de artiesten. Dat was nog eens Punk/Rock ‘n’ Roll. Wat een feest! Maar met al die lovende woorden raak ik niet aan het gevoel dat ik echt uit wil drukken.

Bezweet, maar tot in de diepste uithoeken van m’n lichaam en geest tevreden liep ik samen met Maarten naar buiten. De kou heb ik niet gevoeld, want The Violet Burning had een vuur in m’n hart opgerakeld dat niet snel meer uit zal gaan.