In Memoriam – Nikkie Starrenburg

In februari 2008 stond Nikkie Starrenburg bij me voor de deur en laat ik eerlijk zijn: ik was ontsteld. Want daar stond een jongen van 31, waarvoor ik normaal gesproken een blokkie omgelopen zou hebben. De oppas van de kinderen had me al gewaarschuwd: ik weet niet wat hij wilde, maar er was hier vanmiddag een jongen aan de deur… Ja, Nikkie dus. En af te gaan op zijn uiterlijk verwachtte ik er weinig goeds van. Maar zoals Nikkie me vaker de maanden erna verraste, deed hij dat nu ook en viel hij maar meteen met de deur in huis: wil jij samen met mij de Bijbel lezen?

Nikkie dus; de jongen met de tatoeages die zich agressief en vreemd kon gedragen; breed; kaal; maar vooral intens lief. Tenminste: zo herinner ik me hem.

Wij lazen dus samen de Bijbel. Want zeg maar eens nee tegen zo’n vraag. Dat doe je niet. Toch hief ik mijn ogen in wanhoop naar boven toen Nikkie aan het einde van die eerste avond samen met mij en de Bijbel opmerkte: “Als we de Bijbel uit hebben gelezen, wil ik graag gedoopt worden”. De HELE Bijbel? Waar ben ik aan begonnen? Achteraf heb ik wel eens spijt gehad van die blik ten hemel.

Want wat gebeurde? We snelden als een stoomtrein door Mattheüs, Marcus, Lucas en Johannes heen en voor ik het wist was Pinksteren daadwerkelijk voorbij en stonden we samen met de Ethiopiër op een plek waar water was (Handelingen 8). Ik ben me er niet van bewust dat iemand ooit zo mijn woorden heeft ingedronken als Nikkie deed. Hoewel hij christelijk was opgevoed, maar al vanaf zijn veertiende alles had gedaan wat God verboden had, leek het allemaal even nieuw en exciting. Ongelooflijk.

Maar goed, wij stonden daar dus aan de rand van dat water met die Ethiopiër. En Nikkie herhaalde de vraag van de Ethiopiër aan Filippus: “Kijk, water! Waarom zou ik niet gedoopt kunnen worden?”. Ja, daar zit je dan met je gereformeerde ongeloof, want natuurlijk gaat dat zomaar niet. Dus wees ik met m’n eigenwijze drammerigheid op Romeinen 6, waar het door de dood heengaat naar het leven. En nu, vandaag, herinner ik me hoe beschaamd ik me voelde toen Nikkie vertelde wat dat voor hem betekende. Hij heeft me in die periode elke week wel verrast met de dingen die hij deed; toen hij bijvoorbeeld op het strand in Hoek van Holland bad voor mij en mijn gezin. Maar die avond, donderdag 5 juni 2008, raakte hij mijn ziel nog intenser dan hij ooit had gedaan. Want hij besefte als geen ander dat zijn leven niet door de beugel kon (ik durfde het nauwelijks te benoemen, maar hij deed het gewoon) en dat het oude leven overboord moest. Hij was zich er pijnlijk van bewust dat hem dat zelf niet zou lukken. Juist daarom wilde hij gedoopt worden; omdat hij wist dat Jezus hem aan de andere kant van dat dodelijke water de hand zou reiken en hem zou helpen om zijn oude leven echt achter zich te laten. Ik was perplex over zoveel inzicht…

Ik heb hem dan ook met een gerust hart samen met twee vrienden gedoopt op dat waarvan we wisten dat het zijn sterfbed zou zijn. Hij had – wat we eigenlijk al wel vermoedden en naar later bevestigd werd – foute drugs gebruikt. Hij was geflipt en de politie van Hoek van Holland – bij wie hij ondanks zijn bekering nog steeds als agressief te boek stond – gebruikte pepperspray. Dat, in combinatie met wat achteraf een slecht hart bleek te zijn, werd zijn dood. De donderdag ervoor vermoedden hij noch ik dat het dodelijke water van de doop de eeuwigheid zo dichtbij zou brengen en dat Jezus hem niet alleen symbolisch, maar ook letterlijk de hand zou reiken.

Nikkie; hij werd mijn vriend. En ik herinner me niemand van wie ik in zo korte tijd zo intens en veel heb geleerd; en hij van mij. Wat hij me telkens opnieuw leerde was dat mijn vooroordelen niet klopten. Ik zat er bij hem niet soms, maar altijd naast. En ik kwam er door hem achter dat ik die vooroordelen niet alleen ten opzichte van hem had. Telkens opnieuw verrassen mensen mij negatief of positief. Ik probeerde dat weg te schuiven. Dankzij Nikkie durf ik dat nu onder ogen te zien; zonder dat hij er iets over zei.

Als ik nu nog wel eens bij zijn graf sta, vraag ik me af of hij meekijkt en het gat tussen tijd en eeuwigheid overbrugt. Waarom zou hij? Ik weet het niet. Zo voel ik dat trouwens alleen bij zijn graf en nergens anders; ook niet bij de graven van andere vrienden die ik helaas heb bezocht. Dood en eeuwigheid; het zijn begrippen die ik me beiden nog steeds niet voor kan stellen. Soms – als ik langs de plekken rij of loop die me herinneren aan Nikkie – kan ik het nog steeds niet bevatten dat hij dood is en niet gewoon naast me rijdt of ergens anders z’n streken levert. Ooit zal ik het achter me kunnen laten, omdat ik het begrijp; denk ik dan. Maar nu ik bijvoorbeeld Tonio van A.F.Th. van der Heijden lees (over het eerste jaar na de dood van zijn zoon) worden die wonden opnieuw open gemaakt en blijft dat pijn doen.

Ja, soms verlang ik wel eens naar de eeuwigheid; waar al die pijn en dat verdriet eeuwig verleden tijd zullen zijn. Ik ben dus wel blij met het lustrumthema van het XII-de lustrum van de C.S.F.R.:  “Een tijd om te sterven, Leven in het licht van de eeuwigheid”. Het betekende in ieder geval het laatste zetje om nu eindelijk na drie jaar het ‘In Memoriam‘ voor Nikkie eens op te schrijven. Dat had veel eerder gemoeten en gekund, maar ik durfde het niet; omdat het – in de woorden van Van der Heijden – dan allemaal zo definitief en onontkoombaar wordt; dat Nikkie dood is en eeuwig leeft!

11 reacties to “In Memoriam – Nikkie Starrenburg

  • Nick, we denken nog steeds aan je.

  • Ik mis hem nog elke dag…

  • Wat mooi beschreven, Karel!
    Mensen zijn boeiend en ingewikkeld, God die daardoor heen werkt, geweldig!

  • Lieve Karel,

    wat een prachtig stuk over Nikkie. Kippenvel. Mooi ook om te lezen hoe hij met God en de bijbel bezig was. Intenser dan ik wist. Mooi om dit te lezen en weer even bij Nikkie stil te staan. Ik denk ook nog regelmatig aan hem.

    Groetjes en hug,

    Karin

  • Heb na het horen van je verhaal direct Tonio gekocht. Bedankt voor het voordragen. Van tevoren vroeg ik me af of het zou ‘over komen’ wanneer je het zou oplezen. Maar het was des te indrukwekkender. Vond het bijzonder mooi en gezien de reactie uit de zaal was ik niet de enige die geraakt was.

    • @Bart,

      Ik wilde je niet op kosten jagen, maar ik denk wel dat je een goede koop hebt gedaan…

      Ik vond het ook best spannend. Ik had lang geschaafd en gebeiteld aan het stuk hierboven voordat ik het geschikt vond om voor te dragen. Maar hoe je ook je best doet, het blijft afwachten wat het doet met de mensen die je verhaal horen. En eerlijk gezegd ben ik nu nog steeds aan het bijkomen van de verrassing dat het zoveel met mensen deed op dat moment. Blij is niet het goede woord, maar opgelucht was ik wel. En hoewel ik het best eng vond om m’n emotie te laten zien en ik dat uit alle macht probeerde te voorkomen, was het goed zoals het was. En ik ben blij dat dat ook voor jou gold.

      Doe Anneke de groeten van me.

      Karel J.

  • Karel,

    Je verhaal doet wat met mij. Het is ontwapenend. Dat je veel makkelijker het licht van Jezus door kan geven dan je zelf dacht.

    Hoi

    Kees

    • @Kees,

      Dat was het inderdaad vooral: de verbazing dat Nikkie mijn leven binnenstapte zonder dat ik er iets voor hoefde te doen. Ik hoefde alleen maar met Nikkie op te lopen.

      Karel J.

  • Hoi Karel,

    Bijzonder om je te horen vertellen over je belevenissen met Nikkie. Ik kan me heel goed voorstellen dat je zo’n vriend intens mist. Het raakt aan de essentie van het leven.
    Het is heel bemoedigend om zo’n verhaal te horen. God raakt mensen aan.

    Het goede!

    Nel

    • @Nel,

      Ja, je hebt de belangrijkste boodschap er wel uitgehaald: dat God mensen aanraakt; juist als ze het niet verwachten. Dat gold overigens niet alleen voor Nikkie, maar ook voor mij. En ik merk dat het anderen ook weer raakt, als ik het verhaal vertel. Dank voor je reactie.

      Karel J.

Trackbacks & pingbacks

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.