@violetburning is net ff anders hoopvol; nogal zwart, maar eerlijk

Eerder besprak ik op deze plek Going to Hell van The Pretty Reckless. Deze keer hoef ik me niet af te vragen of ik titel en cover van The Story of Our Lives van The Violet Burning op m’n blog zal tonen en noemen. Daar is namelijk niets mis mee. En hoewel het thema net zo zwart begint als Going to Hell eindigt het allemaal net ff anders; anders genoeg om hoopvol heen te wijzen naar een God die The Violet Burning met vallen en opstaan heeft leren kennen. Zo’n story gun je toch iedereen die nu nog valt of struikelt?

Ik heb de plaat alweer twee jaar liggen en vanaf het begin heb ik ‘m vaak gedraaid (volgens Last FM al 45 keer; waarbij vandaag en de start van m’n reis naar Frankfurt nog niet zijn meegeteld). Ik raak er niet op uitgekeken. Dat blijkt wel uit de statistieken van Last FM, waar The Violet Burning met ruime voorsprong op 1 staat. Maar dat is niet de enige en echte reden dat ik 2 jaar geleden al een blog over deze plaat wilde schrijven.

Want ik heb het wel steeds over een plaat, maar deze plaat bestaat wel uit 3 CD’s. Ze hebben er serieus werk van gemaakt; The Violet Burning. Voor degenen die The Violet Burning kennen zal de inhoud van deze autobiografische plaat niet verbazen. En het zal ook niet verbazen dat ze hebben aangekondigd aan een plaat te werken die als bewerking van de Psalmen moet worden gezien. Hoewel The Story of Our Lives rauwer klinkt (ook tekstueel) dan de Psalmen, is dat toch wel een beetje het genre – als ik er één zou moeten kiezen – die past bij de muziek die The Violet Burning maakt. Net als in de Psalmen klinkt er teleurstelling door de tekst heen; rauw en onverhuld. Hoewel het mij met mijn beperkte Engelse taalniveau niet lukt om in de details van de teksten door te dringen, klinkt bij eerste lezing al door dat het niet lekker voelt; dat depressiviteit, teleurstelling en verlangen naar verdwijnen telkens weer en uitdrukkelijk naar voren worden geschoven; niet prescriptief (zo van: zo hoort het), maar descriptief (zo is het nu eenmaal).

De muziek die daarbij hoort, klinkt rauw en direct; net zo schreeuwerig soms als The Pretty Reckless; maar de ballet is ook duidelijk vertegenwoordigd. Maar Michael Pritzl hoeft zich niet als een Taylor  Momsen uit te kleden om dat gevoel van machteloosheid en agressie over te dragen; dat doet de muziek van The Violet Burning zelf wel. En een optreden van The Violet Burning is er niet minder door; eerder directer en tot in de kern; volledige eenheid van tekst en muziek. Maar goed, de tekst dus. Het duurt even voor je door de ellende heen bent; de levens van de muzikanten van The Violet Burning zijn zeg maar niet over rozen gegaan. Maar vanaf het nummer ‘Rock is Dead’ op de eerste plaat begint de hoop langzaamaan door de nummers heen te sijpelen; niet met een opvallend halleluja, maar toch (in het nummer ‘Finest Hour’):

I may be out of line. I’m out of place.
Not out of grace.
Please release me when you’re done

Of (in het nummer ‘Arc’):

Just let me go for a while
There’s a hammering in my heart
a banging loud and clear
There’s a hallelujah coming
To wash away my tears
As I fall down
I can feel my heart exploding
For you. I would give everything
As I fall down
I can hear my heart exploding
For you. I would give anything

En dan breekt (in ‘Cardiac’) eindelijk het ongecensureerde halleluja door:

My heart belongs to you
The only song I ever knew
There is nobody like you
The only song I ever knew

Breathe, breathe on me
Lord of sea and sky

Ja, ik mag ze wel, The Violet Burning; ja, ook vanwege hun muziek; ook vanwege hun rauwe eerlijkheid; dat het niet altijd zo is geweest; maar vooral ook om de confronterende preken (zie bijvoorbeeld mijn blog over hun concert @Hellevoetsluis) en het korte en integere gebed; om de teerheid van het Forty Weight (dat Pritzl zo mooi speelde @Flevo 2010); het ongepolijste, maar o zo eerlijke en geduldige ook. Ja, dat zou nou muziek kunnen zijn voor hen die hopeloos zoeken naar een God die ze om welke reden dan ook zijn kwijt geraakt; of die ze nog niet hebben gevonden. Ik kan het je van harte aanraden om eens te luisteren; ook als je wel in God gelooft en hem kent.

Want: The Violet Burning raakt je; als je wilt!