Pourriat over de sterke vrouw als walgelijke man

AI gaat met grote stappen vooruit. Je kunt Google bijv. vragen om op basis van bovenstaande tekst een podcast te maken. Om je een indruk te geven van wat Google daarvan maakt heb ik deze blog ingevoerd in Google Notebook LM en daar komt de volgende podcast uit. Dat kan met één druk op de knop, maar ik gaf Google nog een beperkte prompt mee:

Richt je qua taalniveau op een publiek dat de krant met plezier leest. Start de podcast met een beknopte samenvatting van de blog. Bespreek deze blog vervolgens en stel kritische vragen bij de inhoud van deze blog. Geef aan het einde van de podcast nog een beknopte samenvatting en trek 3 belangrijke conclusies.

Pourriat over de verhouding tussen man en vrouw

Laat ik voor de verandering eens beginnen met een stelling die aansluit bij de film Je ne suis pas un homme facile van Eléonore Pourriat. Die stelling gaat ervan uit dat Joris Luyendijk gelijk heeft. Gemiddeld genomen – zegt hij – mist elke vrouw een vinkje, namelijk dat ze geen man is. En dat vinkje kan bepalend zijn voor het leven van een vrouw. Want dat ontbrekende vinkje heeft invloed op de mogelijkheid om diepere verlangens wel of niet waar te kunnen maken. Want – stel ik wat ontredderd vast: mannen staan daarbij vrouwen meestal in de weg.

En mijn stelling is dat een man daar rekening mee heeft te houden. Een man dient zich bewust te zijn van de bevoorrechte positie die hij als man heeft. Want misschien werkt hij niet mee aan de onderdrukking van vrouwen. Wellicht stelt hij zich niet seksistisch op. En het kan zijn dat hij diep van binnen het feminisme zelfs omarmt. Maar voor de emancipatie van vrouwen is meer nodig. Daarvoor is nodig dat jij en ik als man een stapje opzij doen en afstand doen van ons extra vinkje. Wellicht ontstaat er dan ruimte voor vrouwen om te kunnen schitteren.

De verhouding tussen man en vrouw – is daar nog niet genoeg over gezegd?

Toen Lisa eind augustus 2025 was vermoord (wie herinnert het zich ondertussen nog?), buitelde iedereen over iedereen heen. Iedereen meende te moeten zeggen dat dit nooit meer mocht gebeuren. En al snel voerden Wilders c.s. de zondebokken ten tonele en iedereen leek eraan mee te doen. Ik weet niet of je René Girard wel eens heb gelezen? Maar Girard zou zeggen dat we zo’n zondebok verdrijven om iets te verhullen. Want we zien niet graag onder ogen dat we met z’n allen schuldig zijn aan wat er gebeurt. We zullen niet snel accepteren dat het niet goed gaat met onze samenleving. En alleen om die verwijzing van de moord op Lisa te camoufleren komen we met een zondebok op de proppen.

Je moet tegenwoordig ook overal een mening over hebben…

Afgelopen zomer had ik Netflix tijdelijk afgezworen, omdat ik na de pulp weer eens vaste voeding wilde. Maar in plaats van in Netflix verzandde ik toen in LinkedIn. En voor ik er erg in had ging ik kopje onder. Daar werd ik namelijk overspoeld door de vooral polariserende meningen van zelfbenoemde wijs- en deugneuzen. En het bleef maar doorgaan; over politiek, over Gaza en over femicide. Want over dat laatste ging het vooral toen Lisa was vermoord; toen pas. Die manische meningenmachine overspoelde me. En ik voelde me bijna gedwongen om eraan mee te doen; om ook overal een mening over te moeten hebben. Maar ik wilde zo’n standpunt helemaal niet over alles hebben. Op LinkedIn zoek ik naar nieuwe inzichten in onderwijs en ICT en wil ik daarover leren.

Dat moest anders; vond ik. En dus nam ik een paar drastische maatregelen om mijn tijdlijn op LinkedIn wat op te schonen. Ineens gingen de discussies weer over onderwijs en AI en dat was precies waar ik naar verlangde. En dus ontstond er weer ruimte voor Netflix. En omdat ik deze keer gericht zocht op zoektermen die me interesseerden, stuitte ik op de heerlijke film Je ne suis pas un homme facile van Eléonore Pourriat.

Dat ga ik vaker doen: actief op zoek naar wat me interesseert. Want Netflix schotelt me op de hoofdpagina alleen maar statistisch gezien generieke content voor. En meestal zit ik daar helemaal niet op te wachten. Bij Pourriat gaat het tenminste ergens over. En na het kijken van de film besloot ik dat er nog niet genoeg is gezegd – of dat nog niet de juiste dingen zijn gezegd – over de verhouding tussen man en vrouw.

Majorité Opprimée van Eléonore Pourriat

De volgende dag zocht ik verder naar meer van Pourriat. Bij die zoektocht stuitte ik op de short Majorité Opprimeé die Pourriat ook regisseerde (als je de link volgt kun je Oppressed Majority met Engelse ondertiteling meekijken). En heel gek: Pourriat heeft het thema van Je ne suis pas un homme facile in Majorité Opprimée in veel minder minuten nog krachtiger uitgewerkt. Hoe dan ook maakt Pourriat indringend duidelijk dat mannelijk gedrag tegenover vrouwen stuitend denigrerend kan zijn.

En hoe maakt zij dat zichtbaar? Pourriat plaatst de vrouw in de rol van een man (en andersom). Daardoor kon ik me identificeren met de mannen die het lelijke gedrag van vrouwen ondergaan. Toen was het niet moeilijk meer om die beleving te vertalen naar de beleving die vrouwen moeten hebben als een man hen zo behandelt. Want mannen onderdrukken vrouwen gemiddeld vaker dan andersom. En dat maakte Pourriat me in deze film en nog scherper in de short weerzinwekkend duidelijk.

Kijk zelf maar op https://www.youtube.com/watch?v=V4UWxlVvT1A. En voel de subtiele en walgelijke verwijzingen naar mannelijk gedrag die vrouwen in deze short soms letterlijk belichamen. Van de rechercheur tot de vrouw van Pierre laten alle vrouwen in de short zien dat ze mannen minachten (zoals veel mannen in onze samenleving neerkijken op vrouwen).

De oppervlakkigheid van Netflix

Na de zomer mocht ik het dus weer van mezelf; op Netflix rondstruinen naar iets waardevols. Maar voordat ik verder ga, wil ik nog even terug naar het begin van de zomer. Ik had een druk schooljaar met veel gedoe achter de rug. Vlak voor de zomer drong tot me door dat ook Netflix me in mijn eigen bubbel had opgesloten. Mijn gebruik van Netflix had me, net zoals LinkedIn dat in het professionele domein kan doen, ingekapseld. De algoritmes van Netflix hadden zich genesteld in mijn negatieve gevoel. Want zelf had ik het stuur van m’n leven een beetje uit handen gegeven. Ze zogen me fuiken in, waar ik eigenlijk niet wilde zijn. Daarom had ik voor afgelopen zomer een Netflix-detox met mezelf afgesproken en ik heb me daaraan gehouden. En heel eerlijk? Ik heb het niet gemist.

Je kent het gevoel misschien wel. Na maanden op Netflix ervaar je een geestelijke armoede. Met al die oppervlakkige films (en een sporadische uitzondering tussendoor) ben je in een dorre woestijn verzeild geraakt. En je krijgt het gevoel dat je steeds naar hetzelfde kijkt. Dat was ik, toen ik in juli op vakantie ging, gewoon zat. En ik heb het niet gemist.

De fuiken van LinkedIn

Ik had dus meer tijd om mezelf onder te dompelen in LinkedIn. En dat bleek een stap van de regen in de drup te zijn. Want ook op LinkedIn leef je in een bubbel. En ook daar voedt je netwerk je met een beetje pech met je eigen mening. Je zou het incest kunnen noemen, want iets nieuws leer je er nauwelijks van. En je begint eraan te twijfelen of er écht geen andere meningen meer zijn dan de jouwe.

Vroeger – ooit – was LinkedIn een netwerk van professionals voor professionals. En in het verleden bleek het regelmatig een netwerk te zijn waar ik de vruchten van heb geplukt. En die vruchten pluk ik nog steeds. Maar waarom zou het op LinkedIn moeten gaan over Gaza, over femicide of over de neergang van de VVD? Ik heb werkelijk geen idee. Ik heb er geen verstand van en voor m’n werk is het irrelevant. En ik heb niet het gevoel dat ik die zelfverklaarde influencers vroeger altijd als expert zou hebben genoemd. En het drong tot me door dat ze dat ook helemaal niet zijn op de gebieden waarover ze posten.

Al die meningen over Gaza

Laat ik Israël als voorbeeld nemen. De afgelopen twee jaar twijfelde ik telkens weer over de oorlog die Israël in Gaza had gekozen als vergelding voor 7 oktober 2023. Het lijkt ondertussen duidelijk (ook voor echte experts) dat in Gaza sprake was (en nog steeds is) van genocide. In Een verhaal van liefde en duisternis van Amos Oz speelde Natanyahu nog als irritant rotjongetje onder de tafel. Maar ondertussen heeft hij zich langzaamaan ontpopt als een Israëlische Trump. De honden lusten er – ook in Israël – soms geen brood meer van. Maar in de loop van de zomer drong het besef tot me door dat ik daar net zoveel (of -weinig) vanaf wist als die uitgesproken influencers waardoor ik me mee liet slepen. En langzaam zag ik in dat het tegenwoordig wel erg salonfähig is geworden dat je overal een mening over zou moeten hebben.

Wordt het na de verkiezingen beter?

En ik heb besloten dat ik die mening gewoon niet altijd meer heb; en ook niet meer wil hebben. Soms vind ik iets verhelderend, omdat het een ander licht laat schijnen op een zaak. En nog steeds hoopte ik dat de VVD tijdens de afgelopen verkiezingen door het putje zou gaan. Bij voorkeur zou dat voorgoed zijn en zou de VVD samen met de PVV ten onder gaan. Dat zou me daar fantastische zijn voor Nederland!

Maar met meer dan mijn stem had ik er geen invloed op. En gaan CDA/D66 (met bij voorkeur PvdA/GL) het beter doen dan Schoof? Gaan zij de echte problemen nu wel oplossen? Ik weet het niet! Ik snak er wel naar: naar daadkracht, mededogen en solidariteit. Maar nog één keer dan: ik ga er nu niet meer over! En ik kan maar één man direct beïnvloeden en dat ben ik zelf. En weet je hoe ingewikkeld dat alleen al is? Je hebt geen idee; ik zelf niet eens ten volle.

Je ne suis pas un homme facile van Eléonore Pourriat

Dat merkte ik nog maar weer eens toen ik terugkeerde op Netflix. Anders dan anders liet ik me eens niet beïnvloeden door de lijstjes op de voorpagina. En ik probeerde de zoekterm ‘Paris’ eens uit. Daardoor kreeg ik ineens hele andere lijstjes te zien. En ik stuitte op die komische film je me suis pas un homme facile van Eléonore Pourriat. Vanuit het Frans vertaald betekent die titel zoveel als Ik ben geen gemakkelijke man.

OK. Een korte samenvatting dan; zonder alles weg te geven. Een eeuwige flirt (even voor de duidelijkheid: natuurlijk een man) wordt na de gebruikelijke botsing met een paal (moet je maar voor je kijken en niet naar de meisjes) wakker in de omgekeerde wereld. Daar gedragen vrouwen zich zoals de mannen in onze wereld dat doen en passen mannen zich daaraan aan. Een groep vrouwen randt hem bijvoorbeeld aan, een andere vrouw versiert hem en hij komt tijdens de seks ineens niet meer klaar (en zij wel). Frustrerend…!

Pourriat had de boodschap wat beter kunnen verpakken…

Natuurlijk valt er het nodige aan te merken op de clichés die Pourriat in deze film soms opzichtig voorbij laat stampen. Maar op het internet wordt deze Franse film wat mij betreft toch echt ondergewaardeerd. Het is best confronterend om jezelf (en het mannelijke gedrag) terug te zien in een vrouw. En omgekeerd zal het best wennen zijn voor een vrouw uit die omgekeerde wereld om te ontwaken in de onze. Dat maakt Pourriat indringend duidelijk.

Maar het zou ook een andere reden kunnen hebben dat de film niet is omarmd. Want als een man kijkt naar deze film, dan doet hij dat vanuit een bevoorrechte positie. En het is natuurlijk enorm ingewikkeld om dat laatste te accepteren als het je overtuiging is dat een vrouw niet gelijkwaardig is aan een man. Zelfs ik met mijn progressieve ideeën vond de spiegel van deze film confronterend. Ik weet dat ik als man een extra vinkje heb (Joris Luyendijk). Maar of Pourriat het nou zo uit moet spelen op het scherm… Pfoeh…

Een uitstapje naar Zwarte september van Sandro Veronesi

Ik geef toe: Pourriat overdrijft dat soms wel en ze blaast het allemaal zo nu en dan wel een beetje op. Ik hou ook niet zo van het van-dik-hout-zaagt-men-planken dat Pourriat in deze film etaleert (wat dat betreft vond ik de short Majorité Opprimée, die ik hierboven besprak, een stuk genuanceerder en realistischer). Maar misschien moet het soms wel zo groots en meeslepend. Want er zijn nog steeds mannen die – ook in tijden van #metoo – maar blijven hameren op de weerbaarheid die vrouwen de afgelopen jaren wel wat kwijt zijn geraakt. En zolang deze mannen blijven klagen dat vrouwen niet zo moeten zeuren… Maar zou het tegengeluid tegen deze onzin misschien toch ook een beetje genuanceerder kunnen?

Wat dat betreft hou ik bijvoorbeeld meer van de vileine subtiliteit van Sandro Veronesi in Zwarte september. Toen ik dat boek de afgelopen periode las, sprong telkens die ene frase eruit. En dat zinnetje ging over mannen die hun blik net die ene seconde te lang op zijn moeder lieten rusten. Dat heb ik vroeger ook gedaan; voordat ik ontdekte dat je een reflex ook kunt negeren. Je mannelijke drift is geen natuurkundige wet. En zodra je beseft dat je als man leeft vanuit een bevoorrechte positie, kun je verantwoordelijkheid nemen voor dat gedrag. Dat deed die dokter in ieder geval wel. En dat viel het jongetje van 12 op. Die ene dokter liet zijn blik niet die ene seconde te lang op zijn moeder rusten. Zijn blik dwaalde niet af naar de borsten en billen van zijn moeder.

Is dat conservatief?

Nu besef ik natuurlijk: dat klinkt allemaal nogal conservatief. Want mag er dan helemaal niks meer? Er mag zoveel – eigenlijk alles. Maar Paulus zou zich ook vandaag afvragen of het ook zinvol is om het te doen. Een conservatief zou mijn en jouw blik op vrouwen verbieden op grond van de overweging dat vroeger alles beter was. Maar vroeger was alles niet beter en dat is het nog steeds niet. Vrouwen voel(d)en zich (nog steeds) onveilig en bevinden zich vaker in gevaarlijke situaties dan mannen.

Want met die een-seconde-te-lange-blik draag je bij aan het gevoel van onveiligheid dat vrouwen ervaren. Heb het er maar eens over met de vrouwen in je eigen omgeving. Want dat gebeurt overal waar jij en ik onze blik te lang laten rusten op een vrouw. Daar begint het en daar badinerend (onder elkaar) over praten vergroot dat gevoel. Want waar ligt de grens voor het volgende stapje; en nog een stapje verder…?

Pourriat heeft gelijk, maar Bruckner heeft ook een beetje gelijk

Vertellen de film van Pourriat en het boek van Veronesi dan het hele verhaal? Heeft bijvoorbeeld Pascal Bruckner in zijn Schuldig over de hele lijn niet ook ten minste een beetje gelijk? Het is toch zo dat de witte man dankzij woke wel heel erg in het beklaagdenbankje terecht gekomen is? En natuurlijk klinkt dat allemaal wat conservatief en reactionair. Maar wijst hij daarmee niet toch op een aspect dat we in het debat over femicide niet zomaar kunnen negeren?

Mannen hebben een bevoorrechte positie ten opzichte van vrouwen. Ja. Maar stel dat we die rollen om zouden draaien. Zouden we dan niet gewoon rond blijven draaien in dezelfde, onvermijdelijk bewegende dramadriehoek? Het enige verschil zou zijn dat man en vrouw als acteurs een andere rol zouden vervullen. De mimetische begeerte (helder uitgelegd door Willem Jan Otten) doet dan z’n werk nog steeds. En René Girard zou er pap van lusten. Maar hij zou er ook op wijzen dat het een schijnoplossing is. En hij zou aantonen dat het probleem voor vrouwen daarmee nog steeds niet structureel is opgelost.

Objectificatie vs. subjectificatie

Martha Nussbaum zegt in Bastions van hoogmoed iets vergelijkbaars. Zij munt het begrip objectificatie (het tegenovergestelde van het begrip subjectificatie waar Gert Biesta het over heeft). De één maakt van de ander een object waar hij willekeurig gebruik van kan maken. En in haar boek is de één een man en de ander een vrouw. Maar het karakter van het begrip objectificatie verandert natuurlijk niet als de ander de positie van de één overneemt. Want in de alternatieve rollen zou de ander vanaf dat moment de één nog steeds objectiveren. En als een vrouw een man objectiveert blijft dat net zo lelijk als in het omgekeerde geval.

Terug naar de verhouding tussen man en vrouw van Pourriat

En nu nog even terug naar Bruckner. Want mijn stelling is dat Je he suis pas un homme facile een ongemakkelijke waarheid vertelt. Maar Bruckner doet dat ook. De waarheid ligt namelijk niet in het midden, maar heeft gewoon héél véél aspecten. Die kun je niet in dat ene verhaal of in dat ene frame vatten.

Daan Heerma van Voss belicht in zijn ‘Het geval Hekse Falsema’ bijvoorbeeld wéér andere aspecten. Hij zegt dat foute mannen de status quo in stand willen houden. Mannen voelen zich bedreigd door sterke vrouwen. Ze zijn bang dat ze dat voorrecht verliezen. En als reactie daarop willen ze hun wankele positie ten koste van alles behouden. Want stel je voor dat de vrouwen het voor het zeggen zouden krijgen… Dat wordt me daar ingewikkeld! laten we het vooral houden zoals het is. En dat conservatieve geluid maakt steeds meer lawaai; ook op LinkedIn.

Maar laten we terugkeren naar die verhouding tussen man en vrouw. In die relatie schaam ik me voor het voorrecht dat ik als man geniet. Maar daarbij wil ik me niet alleen laten voeden door je ne suis pas un homme facile. Want ook Heerma van Voss en Bruckner werpen een nieuw licht op het probleem. De ene waarheid bestaat niet! Die is er niet over Gaza, niet over femicide en ook niet over de politiek in Nederland. Ik wil weer adem halen van buiten mijn bubbel. And guess what? Nog steeds blijkt de lokale boekhandel dan de ideale plek om weer eens buiten je bubbel te kijken.

Terug naar LinkedIn

Ik ben er langzamerhand wel klaar mee dat ik overal maar een mening over moet hebben. Vaak beschik ik over onvolledige informatie en kan ik m’n mening alleen geven als ik dat gegeven negeer. Dat wil ik niet meer. En ik heb besloten om influencers te weren die mijn bubbel vullen met mij welgevallige meningen over alles en niets. Zij kennen de algoritmes van LinkedIn beter dan ik en maken daar misbruik van.

En dat blijkt verrassend eenvoudig. Ik heb m’n netwerk eens wat opgeschoond. Door een paar keer een kruisje aan te klikken heb ik die influencers uit mijn netwerk verwijderd. And guess what? Sinds begin september gaat het op mijn timeline niet meer over Gaza, femicide of politiek, maar over onderwijs en AI. Zo kan ik me weer verdiepen in de passies van mijn leven; in onderwijs en ICT. En ondertussen loop ik weer eens wat vaker een boekhandel binnen. Want ik wil me laten voeden door een breedte die op geen enkele manier past in m’n eigen bubbel.

De manische meningenmachine is weg. Voor september ging het altijd over anderen. Het ging zelden over wat de influencers er zelf aan hadden bijgedragen. En zij hadden het ook niet over wat ze er zelf aan zouden kunnen doen. Natuurlijk blijf ik geïnteresseerd in alles en niets en probeer ik mijn kennis te voeden en te vergroten. Maar ik doe dat nu af en toe ook weer buiten m’n bubbel. Want de bubbel op LinkedIn verstikte me stapje voor stapje tot er geen lucht meer over bleef.

Wat heeft deze blog nou met mijn passie – met onderwijs of ICT – te maken?

Maar ik zei dat onderwijs en AI m’n passie zijn. Wat heeft dat nou met de verhouding tussen man en vrouw te maken? Ik begon m’n verhaal met de stelling dat mannen zich er best eens bewust van mogen zijn dat zij een bevoorrechte positie bezetten. Ik heb laten zien dat ik daar voorheen zelf ook onbewust aan heb bijgedragen. En ik heb mijn wilsbesluit gedeeld: ik wil dat niet meer en ik lever bij deze m’n mannelijke vinkje in. En ik verlang er hartstochtelijk naar om samen te leven in plaats van alleen maar ruimte in te nemen.

Daarmee stuiten we op mijn belangrijkste uitgangspunt voor onderwijs. Want met onderwijs heb ik ervaring. Op die plek kan ik experimenteren met nieuwe inzichten. En in die klas dringt zich steeds meer dat ene inzicht aan me op. Want studenten gaan alleen écht aan als ze intrinsiek gemotiveerd meedoen aan wat ik ze vertel. De waarde van mijn stelling(en) onderzoeken ze pas als ze dat zélf willen. Dat geldt dus ook voor mijn stelling over de verhouding tussen man en vrouw. En daarvoor val ik tegenwoordig dus steeds weer terug op SDT; een theorie van Ryan & Deci. Die theorie zegt dat wij intrinsieke motivatie bij een ander kunnen versterken door verbinding, competentie en autonomie:

• Je luistert naar mensen als je ze kent; als er waardevolle verbinding tot stand gekomen is.
• Je gaat aan als je mag laten zien wat je wél kunt.
• Je gaat verder als je daarbij eigen keuzes mag maken.

Het probleem van socials

Het probleem van socials – Linkedin, vlogs, blogs en andere social media – is dat waardevolle verbinding ontbreekt. Misschien heb je tot hier gelezen en afgewogen wat je ervan vindt. Maar waarom heb je dat gedaan? Wat weet ik überhaupt van jou? En als ik dat al niet weet: hoe kun jij dan in een gesprek inbrengen wat jij ervan vindt? Je kunt hoogstens een reactie onder mijn blog achterlaten. Maar jij kent mij waarschijnlijk ook niet en je kunt al helemaal geen échte verbinding met mij aangaan. Want altijd ligt polarisatie op de loer. En die dwingt jou en mij bijna om een keuze te maken die niet de jouwe is. Of misschien ben jij er wel helemaal niet aan toe om überhaupt een keuze te maken! Kortom: socials laten helemaal geen ruimte voor verbinding, competentie en autonomie!

Hoe kan het dan wél?

Alles wat ik gelezen en gezien heb, heeft grote invloed op mijn overtuigingen. Eén van die overtuigingen is dat het extra vinkje van Luyendijk een eerlijke verhouding tussen man en vrouw onmogelijk maakt. En dat is niet zo omdat Luyendijk dat zegt. Hij heeft alleen maar geanalyseerd hoe de stand van zaken is in onze samenleving. Daarom vind ik dat wij mannen ons vinkje vanaf vandaag in moeten leveren. Maar waarom zou jij het daarmee eens zijn; laat staan mij daarin willen volgen?

Laat ik daarom eerst mijn dieper liggende levensstandaard delen. Ik geloof erin dat het zinvol is om films, literatuur en muziek met elkaar te delen. En daar mogen we best een mening over vormen. Maar ik geloof er ook in dat kennis nooit uitputtend is; niet de jouwe en niet de mijne. Tegenwoordig lijkt het tegengestelde waar, want we leven allemaal in bubbels die zich steeds verder versnipperen. Maar of het zichtbaar is of niet: niemand heeft de wijsheid in pacht of weet alles.

Het kan anders!

Ik hoop je met deze blog een denkduwtje gegeven te hebben. Onderzoek het eens. Zoek de verbinding met de vrouwen in je eigen omgeving. Vraag ze eens wat ze ervan vinden: dat mannen die-seconde-te-lang naar hun billen en borsten kijken. Trek je eigen conclusies uit die gesprekken. En zoek verbinding met de mannen in je omgeving: vaders, zonen, vrienden, gezagsdragers, collega’s of misschien wel met mij. Spreek erover met hen; vanuit die verbinding. En laat mensen hun eigen mening vormen en geef ze ruimte om hun eigen argumentatie (en misschien wel een mening) te ontwikkelen.

Het afgelopen jaar schreef ik een artikel over zelfreflectie. Je zou het als verantwoording kunnen lezen van alles wat je hierboven las. Daarbij besef ik dat ik niets af kan dwingen. Toch hoop ik dat mijn overdenkingen ertoe leiden dat vrouwen in de nabije toekomst meer ruimte krijgen. En ik hoop dat het extra vinkje, dat mannen nu nog van vrouwen onderscheidt, verdwijnt. Want mannen hebben daar niet meer recht op dan vrouwen. Toch? En jij kunt er een bijdrage aan leveren dat vrouwen eindelijk gelijkwaardig worden aan mannen!